فریم‌ورک امنیت سایبری (Cybersecurity Framework یا CSF) توسط موسسه ملی استاندارد و فناوری (NIST) طراحی شده است تا به سازمان‌ها در مدیریت و کاهش ریسک‌های امنیت سایبری کمک کند. CSF از نظر ساختار و هدف با RMF متفاوت است، چرا که تمرکز آن بر تسهیل فرآیند امنیت سایبری برای سازمان‌های مختلف است، از جمله بخش‌های خصوصی و دولتی. این فریم‌ورک یک راهنمای عملی و مدل‌های قابل انعطاف را ارائه می‌دهد که قابل تطبیق با انواع مختلف سازمان‌ها و اندازه‌های مختلف است.

اجزای اصلی فریم‌ورک امنیت سایبری NIST CSF

CSF از سه بخش اصلی تشکیل شده است:

• هسته (Core)

هسته فریم‌ورک شامل مجموعه‌ای از فعالیت‌های امنیتی و نتایج مربوطه است که به پنج حوزه اصلی تقسیم می‌شوند: شناسایی (Identify)، حفاظت (Protect)، تشخیص (Detect)، پاسخ (Respond) و بازیابی (Recover). هر کدام از این حوزه‌ها به سازمان‌ها کمک می‌کند تا امنیت سایبری خود را به شکل جامع مدیریت کنند.

• پروفایل‌ها (Profiles)

پروفایل‌ها به سازمان‌ها امکان می‌دهند نیازهای امنیتی خاص خود را بر اساس اهداف کسب‌وکار و ریسک‌های محیطی تعریف کنند. سازمان‌ها می‌توانند پروفایل‌های مختلفی را برای حالت‌های مختلف امنیتی ایجاد کنند، مانند پروفایل “وضعیت فعلی” که وضعیت امنیتی فعلی سازمان را نشان می‌دهد و پروفایل “وضعیت مطلوب” که اهداف امنیتی آینده را ترسیم می‌کند.

• سطوح پیاده‌سازی( Implementation Tiers)

سطوح پیاده‌سازی نشان دهنده درجه‌ی بلوغ و توانایی سازمان در اعمال مدیریت ریسک سایبری و فرآیندهای امنیتی است. چهار سطح وجود دارد: سطح 1 (Partial)، سطح 2 (Risk-Informed)، سطح 3 (Repeatable) و سطح 4 (Adaptive). هر سطح بیانگر پیشرفت در ارزیابی ریسک، فرآیندهای امنیتی و توانایی انطباق با تغییرات محیطی است.

فریم‌ورک CSF برای کمک به سازمان‌ها در بهبود امنیت سایبری خود طراحی شده است، با تأکید بر انطباق، فهم و اجرای استراتژی‌های مؤثر برای مقابله با تهدیدات مدرن. این فریم‌ورک به‌خصوص پس از حوادث بزرگ امنیتی و با هدف افزایش آمادگی سازمان‌ها برای حملات سایبری مورد استفاده قرار می‌گیرد.

مراحل فریم ورک امنیت سایبری CSF

فریم‌ورک امنیت سایبری NIST (CSF) به پنج حوزه اصلی تقسیم شده است که به عنوان “مراحل” یا “فانکشن‌های” اصلی شناخته می‌شوند. این فانکشن‌ها به سازمان‌ها کمک می‌کنند تا فرآیند مدیریت ریسک و امنیت سایبری خود را به طور سیستماتیک دنبال کنند. در اینجا به توضیح هر یک از این مراحل می‌پردازیم:

شناسایی (Identify)

این فانکشن به سازمان‌ها کمک می‌کند تا محیط کسب‌وکار خود را به خوبی درک کنند، شامل دارایی‌های سازمانی، سیستم‌ها، داده‌ها، دستگاه‌ها و نرم‌افزارها. هدف این است که خطرات مربوط به امنیت سایبری را شناسایی کنند و منابع حیاتی که باید محافظت شوند را مشخص کنند.

حفاظت (Protect)

این فانکشن تدابیر لازم برای حفاظت از سیستم‌ها و دارایی‌ها را توسعه می‌دهد تا از نفوذهای امنیتی جلوگیری شود یا اثرات آن‌ها کاهش یابد. این شامل دسترسی‌های کنترلی، آموزش و آگاهی کارکنان، داده‌های حفاظتی و اجرای فرآیندهای امنیتی است.

تشخیص (Detect)

این فانکشن شامل توسعه و پیاده‌سازی فعالیت‌هایی است که به شناسایی وقوع یک حادثه امنیت سایبری کمک می‌کند. تشخیص به موقع می‌تواند به کاهش خسارات احتمالی و مدیریت بهتر حوادث کمک کند. این شامل نظارت و کشف حوادث است.

پاسخ‌دهی (Respond)

پس از تشخیص یک حادثه امنیتی، این فانکشن فعالیت‌هایی را تعریف می‌کند که برای مقابله با حادثه انجام می‌شود. این شامل ارتباطات حادثه، تحلیل حادثه، جلوگیری از گسترش و مهار حوادث، و همچنین تعیین علل ریشه‌ای است.

بازیابی (Recover)

این فانکشن استراتژی‌هایی را برای بازیابی سرویس‌ها و فعالیت‌هایی که توسط حادثه سایبری تحت تأثیر قرار گرفته‌اند، توسعه می‌دهد. بازیابی همچنین شامل برنامه‌ریزی برای بازگشت به شرایط عملیاتی نرمال و کاهش احتمال وقوع حوادث مشابه در آینده است.

این فریمورک در مجموع به سازمان‌ها کمک می‌کنند که به طور موثری با چالش‌های امنیت سایبری روبرو شوند و امنیت دیجیتالی خود را بهبود ببخشند. این فریم‌ورک نه تنها یک راهنمای اجرایی برای ایجاد دفاع‌های امنیتی است، بلکه به عنوان یک ابزار برای ارزیابی و اندازه‌گیری بلوغ امنیت سایبری نیز عمل می‌کند.